Leestijd:
5 minuten 
Ben je vaak in het Elzenburgerbos te vinden?
“Toevallig was ik vanochtend nog in het bos om hard te lopen. Het is vlakbij dus ik kan er lopend of op de fiets naartoe. Het is een groot bos met een grote vijver, veel groen en gras: perfect om er doorheen te struinen. Inmiddels ken ik het bos goed, ook de wandelpaadjes waar minder mensen komen. En als mijn hond Sjoerd blij is, dan ben ik dat ook.”
Je hebt het lopen nodig om fit te blijven?
“Normaliter ga ik drie keer per week hardlopen. En met Sjoerd wandel ik altijd ’s ochtends vroeg en aan het eind van de dag. Daarbij: woensdag is onze vaste wandeldag. Toen ik op de het hoogtepunt van de coronacrisis op vrijwillige basis op de Intensive Care werkte, liep ik die rondjes nog steeds. Maar ik merkte wel dat ze onbewust steeds langer werden.”
De impact van het werk op de IC was dus groter dan je besefte?
“Het bos was de enige plek waar ik echt tot rust kwam. Met trots kijk ik terug op wat we met het IC-team, maar eigenlijk in heel Nederland, voor elkaar hebben gekregen. We wisten weinig van het ziektebeeld maar hebben de kwaliteit van de zorg hoog weten te houden. Dat is onwijs knap en ik kijk er met een tevreden gevoel op terug.”
Ja maar… heb je de tijd in het ziekenhuis al een plek kunnen geven?
“Ik ben er nog moe van. Op de piek van de crisis was het echt heel heftig, in meerdere opzichten. Fysiek was het uitputtend. Ik werkte hele dagen in het ziekenhuis met onregelmatige werktijden en kon vanwege de beschermende kleding en maatregelen niet naar buiten of op elk moment iets drinken of naar het toilet. Maar ook emotioneel was het erg heftig. Jonge patiënten met coronaverschijnselen werden opgenomen zonder uitgebreide medische voorgeschiedenis, maar we wisten dat hun gezondheid snel zou verslechteren. Vlak voordat we ze in slaap brachten voor de intubatie (inbrengen van een buisje via de keel in de luchtpijp om te kunnen beademen, red.) konden patiënten hun familie nog bellen en dan vertelden ze dat ze nu gingen slapen, van hun familie houden en niet zeker wisten of ze nog wakker zouden worden.”
Was het niet vreemd om vanuit jouw baan bij VWS in één keer terug te keren naar het werk in een ziekenhuis?
“Mijn opdrachten bij Flex|Pro kregen minder prioriteit door de coronacrisis in de ziekenhuizen. Het alternatief was drie maanden lang thuis en op afstand werken. Het voelde dan ook alsof ik niet anders kon, toen in maart de oproep voor gespecialiseerde verpleegkundigen binnenkwam. Ik besefte dat weinig mensen kunnen wat ik kan en voelde een burgerplicht, bijna een oergevoel, dat ik iets moest doen met mijn IC-diploma. Toeval of niet: begin 2019 heb ik mijn BIG-herregistratie gehaald, daardoor kon ik direct aan de slag. Ik heb er geen moment spijt van gehad.”
Kon je van begin af aan weer meekomen in het IC-werk?
“Het was indrukwekkend en zwaar, maar gelukkig kon ik daar goed mee om gaan. Ik ben opgeleid als IC-verpleegkundige en ben getraind om met heftige en complexe medische zorg om te gaan. Dat betekent ook gepaste afstand bewaren en erover praten binnen het team. Het werken op de IC is bijzonder: dynamisch en complex, precies waar ik destijds naar op zoek was.”
Ga je ooit weer aan de slag in een ziekenhuis of prefereer je een kantoorbaan?
“Als kind wilde ik dokter worden, om mensen te kunnen helpen. Ik heb altijd al een groot hart gehad voor patiënten en voor het werken in een ziekenhuis. Ik ben een zorgzaam type; vroeger zorgde ik als oudste van vier kinderen voor mijn jongere zusjes en broertje, nu als moeder voor mijn eigen kinderen. Op mijn 22eben ik op de IC gaan werken. Je maakt veel indrukwekkende situaties mee: complexe postoperatieve zorg, mensen die gereanimeerd moeten worden of overlijden, kinderen die dood worden geboren of zijn verdronken. Na acht jaar op de IC zag ik mezelf op een gegeven moment van een afstandje een familie uitleggen dat een van hun dierbaren overleden was. Dat voelde niet goed meer: ik had het al zo vaak gedaan dat mijn empathisch vermogen ‘op’ was en ook begonnen mijn ambities boven de directe patiëntenzorg uit te groeien. Ik besloot weer te gaan studeren en ging daarna als inspecteur aan de slag bij de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd. Dat leidde uiteindelijk tot mijn huidige functie als projectleider bij VWS (Flex|Pro).”
Dus je blijft voorlopig onze collega!
“Ik heb het erg naar mijn zin bij VWS, mijn zorginhoudelijke kennis en ervaringen in het toezicht op de ziekenhuizen kan ik aanvullen met het werken in een complex bestuurlijke en politieke omgeving. De combinatie bevalt: ik ben bezig de zorg te verbeteren en werk veel samen met veldpartijen. Wel denk ik op dit moment hard na over mijn volgende stap: een combinatie van patiëntenzorg, kwaliteit van zorg verbeteren en beleid maken zou voor mij mijn droombaan zijn. Deze crisis geeft de mogelijkheid om eens goed na te denken over wat ik nu echt belangrijk vind en het past ook in mijn traject bij Flex|Pro, de ontwikkelplekken zijn in principe voor drie jaar en eind van 2020 zit die periode er voor mij op.”
Ben je veranderd door het IC-werk in corona-tijd?
“Mijn tijd op de IC heeft me opnieuw doen inzien dat het leven en je gezondheid niet vanzelfsprekend zijn, zeker als je jonge mensen ziet die plots heel ziek worden. Ik voel me gelukkig en bevoorrecht dat ik me fit en gezond voel en dat het met mijn familie en vrienden goed gaat. Ik probeer van elke dag te genieten. Voor mij zit dat in de kleine dingen: naar mijn kinderen kijken en tijd met ze doorbrengen, naar buiten gaan en van het weer genieten. Mindfulness helpt mij daarbij: in het moment leven, mijn zintuigen gebruiken, focus en aandacht voor datgene wat ik aan het doen ben. Sjoerd merkt het direct als ik op mijn telefoon zit of mentaal afwezig ben in het bos. Dan loopt hij van me weg en luistert niet meer totdat ik er weer bij ben met mijn gedachten.”
Veel VWS’ers hebben via jouw blog op VWSnet meegekregen hoe het werk op een IC ertoe gaat in crisisperioden als deze. Hoe was het voor jou om deze blogs te schrijven?
“Het was leuk om mijn collega’s bij VWS te informeren en ik vond het ook belangrijk om de verbinding te leggen tussen het keihard werkende ministerie en plek waar daadwerkelijk de ziekste mensen liggen met het coronavirus. Tegelijk waren de blogs voor mij een fijne uitlaatklep om de ervaringen van me af te schrijven en erop te reflecteren.”
-uitsnede.jpg)
