Je werkt sinds 1 januari bij VWS. Wat is je tot nu toe opgevallen?

“Dat er voor elk vraagstuk een aparte afdeling is. Daardoor is de weg niet altijd meteen makkelijk te vinden. Zeker als je, zoals ik, kleine organisaties gewend bent, is het even wennen. Verder vliegen de afkortingen me om de oren. Soms denk ik in een overleg: ik spreek echt Nederlands, maar waar gáát dit over?”

Hiervoor was je onder andere directeur van de Volleybalbond en de Atletiekunie. Is sporten je met de paplepel ingegoten?

“Absoluut. Mijn ouders waren allebei gymdocent dus sporten was bij ons thuis heel logisch. Als kind mocht ik op drie sporten tegelijk. Ik heb dus zo ongeveer alles wel geprobeerd. Uiteindelijk ging ik verder met volleybal en paardrijden. Volleyballen doe ik trouwens nog steeds.”

Is iemand met zo veel ervaring nog zenuwachtig voor een eerste werkdag?

“Nou, nee. Ik heb lange tijd bij Boer & Croon gewerkt, waar ik regelmatig wisselde van opdrachtgever. Telkens werd ik weer in het diepe gegooid. Dan was het de kunst om me zo snel mogelijk in te werken. Wel kan ik zenuwachtig zijn voor specifieke situaties. Bijvoorbeeld de behandeling van de Wet uitvoering antidopingbeleid in de Kamer. Dan denk ik: hoe gaat dat precies in zijn werk en wat wordt er van mij verwacht? Maar ach, eens moet de eerste keer zijn. Het komt vast goed.”

Waarmee ga jij het verschil maken bij VWS?

“Ik kom uit ‘het veld’, en daar is nadrukkelijk de oproep aan VWS om regie te nemen op het sportbeleid. Want een overkoepelende ambitie waaraan iedereen kan bijdragen, ontbreekt. Die wil ik graag realiseren met het Sportakkoord. Daarnaast wil ik een brug slaan tussen de sportwereld en de overheid. De sportwereld weet niet goed hoe het bij de overheid werkt en vice versa. Voor een betere samenwerking is meer begrip nodig.”

Je bent aanwezig bij de Winterspelen in Zuid Korea. Wat is jouw rol daar?

“Mijn primaire taak is om de minister Bruins te begeleiden. Er is een programma opgezet dat natuurlijk met de sport samenhangt. Denk aan ontmoetingen met de sporters, de chef de mission en de coaches. Verder gaan we ook gewoon aanmoedigen en genieten van de wedstrijden.”

Wat zijn je Olympische ervaringen tot nu toe?

“Het is niet de eerste keer dat ik naar de Spelen afreis, maar wel de eerste keer naar de Winterspelen. Vanuit de Atletiekunie en de Volleybalbond was ik bij de Zomerspelen in Rio en in Londen. Wat me opvalt, is de bijzondere sfeer rond het evenement. Elk land pakt de organisatie weer anders aan. Wat ik nu al heel mooi vind om te zien, is dat de Spelen zorgen voor toenadering tussen Noord- en Zuid-Korea. Zo zie je maar: sport heeft echt een verbindende rol.”

Schaatsen of skiën?

“Om naar te kijken: schaatsen. Nederland hoort bij de top van de wereld, dus die wedstrijden wil ik absoluut niet missen. Zelf ga ik liever skiën. Dat doe ik al van jongs af aan. Maar als er natuurijs ligt, trek ik ook zeker even mijn schaatsen aan, hoor.”

Wat is de belangrijkste afspraak in jouw agenda de komende maand?

“Eigenlijk alle afspraken die gaan over het Sportakkoord, dat aankomende zomer gesloten wordt. Ik ben zelf projectleider van dit traject, maar de hele directie is er volop mee bezig. Het akkoord gaat het toekomstige sportbeleid bepalen, maar ook de inrichting van onze directie: met welke beleidslijnen gaan wij ons bezighouden en hoe richten we onze afdeling in?”

En met wie wil je absoluut nog een afspraak inplannen?

“Eh, alles staat geloof ik wel ingepland. Maar waar ik erg naar uitkijk, is de afspraak met de sg. Ik heb veel leuke verhalen over hem gehoord, dus ik ben inmiddels wel benieuwd naar hem.”

De bootcamp in het Doornse Gat in de Utrechtse Heuvelrug als jouw place to be. Dat klinkt nogal heftig. Geniet je niet liever van een kopje koffie en een krantje op zondagochtend?

“Haha, koffie en een krantje doe ik daarna, hoor! Mijn man, dochtertje en ik zijn drie jaar geleden verhuisd van het drukke Amsterdam naar de Utrechtse Heuvelrug, omdat we groener wilden wonen. In het begin was het even wennen, maar wonen in een bosrijke omgeving is me zo veel waard. De Utrechtse Heuvelrug is bovendien een prachtig natuurgebied om te sporten.”

Je hebt poppenmeisjes en buitenspeelmeisjes. Welke was jij vroeger?

“Zonder twijfel die laatste. Ik kom uit een gezin met drie kinderen; ik ben de oudste. In het Drentse dorpje Diever, waar ik opgroeide, speelden we ontzettend veel buiten. De omgeving was natuurlijk heel uitnodigend, en bovendien was ik een ontzettend energiek kind. Stilzitten was niet aan mij besteed.”

Wat wilde je vroeger worden?

“Juf! Ik speelde vaak schooltje met mijn broertje, zusje en vriendjes. Zij waren de schoolkinderen, ik stond voor de klas. Achteraf denk ik: ik wilde het van jongs af aan graag voor het zeggen hebben. Na mijn studie Bedrijfskunde ben ik vrij snel het managementvak ingerold. Dat bevalt me prima. Of ik spijt heb van mijn beslissing? Nee, jaar in jaar uit voor de klas staan is te routinematig voor mij. Ik zou de herhaling uiteindelijk saai gaan vinden.”

Wat zou je graag nog willen leren?

“Frans. Mijn ouders hebben een huis in Frankrijk. Daar kom ik regelmatig. Het is heerlijk, maar in de taal kom ik niet verder dan het bestellen van een baguette.”

Even terug naar de sport: liever alleen of in teamverband?

“Beide. Ik zou niet tussen die twee kunnen kiezen. Met volleybal vind ik het geweldig om samen met een team dingen te bereiken, maar ik vind het net zo fijn om alleen in de bossen te fietsen of lopen.”

Sommige mensen sporten niet omdat ze geen enkele sport leuk vinden. Vind jij daar iets van?

“Ik vind het vooral opmerkelijk. Een beetje hetzelfde als mensen die geen fruit lusten. Een appel smaakt toch heel anders dan een banaan? Zo is het met sporten ook. Ik ben ervan overtuigd dat er voor ieder mens een passende beweegvorm is waar voldoening uitgehaald kan worden. Het is heel belangrijk om die te vinden, want fysieke beweging zorgt voor beweging in je leven. Daar ben ik van overtuigd.”

Wanneer heb je voor het laatst gehuild?

“Laatst moest mijn dochter van 7 (te zien op deze foto’s van de bootcamp) ontzettend snikken tijdens de film ‘Dolfje Weerwolfje’. Zo ontroerend! Toen kon ik mijn tranen ook niet meer bedwingen. En vlak voor Kerst belandde mijn zusje in het ziekenhuis. De artsen dachten even aan een tumor aan de bijnieren; uiteindelijk bleken de klachten voort te komen uit een burn-out. De angst en paniek die mijn zusje voelde, voelde ik met haar mee. Ik wilde sterk voor haar zijn, maar bij de eerste woorden, brak mijn stem al.”