Zelf moeder worden. Of vader. Of oma. Of opa. Het vervult de meesten van hen met enorme trots. Wat de komst van een kind zoal losmaakt.
Leestijd:
4 minuten 
Aad van der Vet
communicatiemedewerker DCo ‘Zoë heeft al een ADO-tenue’
“Mijn zoon en schoondochter kwamen langs met een paar pakjes: een slabbetje en een boek van Nijntje in plat Haags over oma en opa Pluis. De boodschap was helder. Ze deelden het al heel snel met ons, de broers en zus van beide kanten moesten nog wat langer wachten. Op de genderparty kreeg iedereen te zien of het een jongen of een meisje zou worden. Mijn zoon liep in een t-shirt met #sowiesoeenmeisje. Op de babyshower mochten we de naam raden. Niemand had het goed.
Direct na haar geboorte hoorde de andere opa de naam via z’n mobiel, ik heb gewacht tot ik het uit de mond van mijn zoon zelf kon horen: Zoë! De opa’s moesten tijdens de bevalling op de gang wachten, de oma’s zijn er wel bij geweest. Mijn vrouw vond het anders spannend dan bij onze zoon en dochter.
Mensen zeggen weleens dat ze kinderen nemen, maar zo zie ik het niet. Het is en blijft een wonder. Ik ben trots op onze kleindochter en haar ouders. De woensdag wordt onze vaste oppasdag. Dat duurt nog wel heel even, Zoë is nu zes weken oud.
Elke thuiswedstrijd zit ik bij ADO, meestal met een maat van me. De kinderen zijn met voetbal opgegroeid. Mijn zoon voetbalt vanaf zijn vijfde. Dat was niet bij ADO, maar bij de Zwarte Schapen, ook in Den Haag. Mijn dochter en schoondochter hebben ook gevoetbald. Ik ben hun trainer nog geweest. Of Zoë supporter mag worden van een andere club? Neen! Ze heeft haar eerste ADO-tenue al.”
Anna de Wit-in ’t Veld
beleidsmedewerker directie DMO ‘Huis vol mannen’
“Afgelopen mei ben ik voor de tweede keer moeder geworden. Een tweede zwangerschap is anders dan de eerste. Bij de eerste is alles nieuw en spannend, je weet niet wat je te wachten staat. Bij de tweede gaat alles meer vanzelf. Soms moest ik mezelf dwingen er even bewust bij stil te staan.
Tijdens mijn beide zwangerschappen was ik fit. Wel had ik bij de eerste een natuurlijke bevalling en bij de tweede een keizersnede. Twee jongens, maar twee heel verschillende kinderen. Coen, nu 4 jaar, was een tevreden baby, vond alles prima. Filip is snel verveeld, wil om de haverklap iets anders. Maar ze zijn gek op elkaar en hebben de grootste lol als ze samen in de bakfiets zitten.
Ik was niet van jongs af aan al bezig met moeder worden, dat kwam pas later, toen ik mijn man ontmoette. Dan groei je daar samen naartoe. Het is heel leuk om samen ‘ouder’ te zijn. Het is wel ook een hoop ‘plannen’. Maak je een afspraak, dan doe je dat indirect ook voor de ander. Die moet dan thuisblijven bij de kinderen. Maar we maken dankbaar gebruik van ons goede contact met de buren die ook jonge kinderen hebben. We wisselen regelmatig babyfoons uit.
Jongen of meisje maakte me niets uit. Het is grappig om te zien dat onze oudste zoon Coen, nu hij naar school gaat, alleen nog maar stoere dingen zoals ninja’s en ridders leuk vindt en niet meer met meisjes wil spelen. Een half jaar geleden was dat absoluut nog niet zo. Ik maak me met een huis vol met mannen op voor een hoop stoeien de komende jaren.”
Coen Veld
beleidsmedewerker directie CZ ‘Altijd een groot gezin gewild’
“Begin september is mijn vijfde geboren, een dochter: Femke. We hebben nu drie zoons en twee dochters. We wisten bij de laatste niet of het een jongen of meisje zou worden – we houden wel van een verrassing – maar we hoopten allemaal op een meisje. Voor het evenwicht binnen het gezin, maar ook omdat we door onze jongensnamen heen waren. De andere kinderen lopen weg met hun zusje. Soms moeten we voorkomen dat ze zich iets té enthousiast boven op haar storten.
Vijf kinderen is intensief. Ze zijn allemaal op een leeftijd dat ze nog veel aandacht nodig hebben. Bovendien gaan ze allemaal naar verschillende scholen. De oudste, Lucas (12), zit net in de brugklas. Alec (10) heeft autisme en krijgt speciaal onderwijs. Babette (7) en Macx (4) zitten op de basisschool. Thuis hanteren we zoveel mogelijk een vast ritme. Dat heeft Alec nodig, maar is sowieso onmisbaar binnen een groot gezin.
We hebben altijd veel kinderen gewild. Ik was 24 en mijn vrouw 23 toen we Lucas kregen. Ik was net afgestudeerd en bij VWS aangenomen. Mijn vrouw is toen gestopt met werken om bij de kinderen thuis te zijn. Een groot gezin brengt een hoop gezelligheid. Ik vind het heerlijk om van alles met de kinderen te ondernemen. Ze zitten op zwemles, tennis, schaken. Met mijn zoons doe ik daarnaast echte ‘mannendingen’, zoals actiefilms kijken en voetballen. Mijn oudste dochter wil – nu al – het liefst elk weekend shoppen. En gelukkig zijn ze net als ik allemaal gek op spelletjes.”
“Vooral omdat het zo groot en wijd is. Ik krijg een vrijheidsgevoel als ik hier ben. Een oneindige ruimte waarvan ik een onderdeeltje ben. En dat massale geluid van de golven. Juist nu de winter eraan komt ben ik hier graag. Dan maak ik mooie wandelingen. In de zomer, als al die mensen op het strand liggen, dan zie je me hier niet.”
“Ik ben geboren in Arnhem. Mijn moeder heeft een Nederlandse afkomst en mijn vader is Surinamer van hindoestaanse afkomst. Vandaar mijn achternaam. Ik heb een oudere zus en twee jongere broers, een tweeling. Met die Surinaamse achtergrond heb ik niet iets speciaals, maar Bollywood-muziek vind ik wel leuk. Indiase kleding ook. Ik ben nog nooit in India geweest, maar zou wel graag een keer kijken hoe het daar is.”
“Ja, dat zou je zo kunnen zeggen… Zelf zeg ik liever: ik ben in het lichaam van een meisje geboren. Geboren met bepaalde chromosomen die mijn lichaam zo hebben gevormd. Mijn ouders waren ook niet zo bezig met het verschil tussen jongens en meisjes. Toen ik acht was, wilde ik een gereedschapskistje, want ik wilde boomhutten bouwen. Nou, dat kreeg ik ook. Ik mocht voetballen, in bomen klimmen, mezelf zijn. Ik vond Tarzan geweldig. Wow! Tarzan! Zo stoer wilde ik later ook worden. Maar ja…”
“In de puberteit kreeg ik te maken met de normen vanuit de maatschappij. Op school bijvoorbeeld. Ik moest kleding aan die bij een meisje paste, mijn haar moest mooi zijn, make-up, dat soort dingen. Ook mijn lijf begon te veranderen. Toen voelde ik me niet meer one of the guys met wie ik voetbalde. Voor mij was dat het moment waarop ik merkte: mijn lijf past niet bij hoe ik mezelf graag zie. Dus ik had een probleem. Hoe ouder ik werd, hoe groter dat probleem.”
“Ik ben opgegroeid in een christelijke gemeenschap. Daar zeiden ze: oké, je hebt dit, maar het is te verhelpen. Door gebed. En dat geloofde ik ook. Als ik maar heel hard zou bidden en als ik maar zou proberen me heel vrouwelijk te kleden en te gedragen, dan zou er misschien vanzelf iets in mij veranderen. Totdat ik Pedagogische wetenschappen ging studeren en het vak Gender kreeg. Toen hoorde ik voor het eerst over transjongens en transmeisjes. En dat er dus een oplossing was. Uiteindelijk ben ik in transitie gegaan.”
“Zo is het voor mij niet. Ik ben in transitie geweest naar een mannelijk lijf, dat klopt. Maar ik voel me niet man en ik voel me niet vrouw. Voor de meeste mensen is dat heel moeilijk voor te stellen. Ik ben transgender of non binair, zoals het ook wel wordt genoemd. Dat was ik al toen ik werd geboren. Maar niemand wist dat toen.”
“Ik houd van heel veel soorten films. Bijvoorbeeld GI Jane met Demi Moore. Zij speelt een vrouw die zich als eerste toegang weet te verwerven tot de mannenwereld van een Speciale Marine Eenheid. En ik vind Disney-films vaak heel mooi. En animatiefilms zoals Inside Out. Die gaat over de emoties van een meisje dat moet verhuizen. Verder houd ik nog steeds van voetballen, maar tegenwoordig alleen om te kijken. Ik ben heel erg van de digital age, dus YouTube filmpjes kijken, facebook en zo.”
“Ik kom uit Arnhem en heb tot twee maanden geleden in Nijmegen gewoond. Dus daar heb ik de meeste vrienden en vriendinnen. Ik heb nu een relatie met David. Ik ben heel gelukkig met hem, maar mijn geaardheid blijft: iemand die op iedereen kan vallen. Ook omdat ik het echt niet weet. Ik stop mezelf niet in een hokje. Mijn geaardheid is fluïde en staat niet vast. Dat is een vrijheid die ik erg waardeer en niet zou willen missen.”
“Ik heb het aan een aantal mensen al verteld. Maar nu, als het in het blad staat, kom ik in één keer bij iedereen uit de kast. Wham! Daar moest ik wel even over nadenken. Maar ik vind het belangrijker dat iedereen beseft: transgender personen vind je overal. Ik hoop dat mensen, als ze mij ontmoeten, kunnen denken: hé dat is gewoon een aardig mens. En toevallig ook nog transgender. Nou, dat weten we dan.”
Mede dankzij onze buren, de collega’s van SZW, kunnen jonge vaders (‘partners’, om precies te zijn) voortaan gebruikmaken van extra verlofdagen na de geboorte van hun kind. SZW’ers Jorik Ravestijn en Paul van Dun stonden aan de wieg van de wet WIEG.
Lees ook het themanummer Geboorte in Diagonaal
Leestijd:
2 minuten “Zes weken geboorteverlof staat in het Regeerakkoord, maar er werd al langer over gesproken. Het vorige kabinet heeft een voorstel gedaan voor een week verlof voor de partner, maar dat voorstel is uitgesteld toen het vorige kabinet viel.”
“Het geboorteverlof is niet alleen bedoeld voor vaders maar ook voor vrouwelijke partners. De naam partnerverlof hebben we nog wel voorgelegd aan focusgroepen, maar dat werd onduidelijk gevonden. Omdat mensen het idee hadden dat het om verlof zou gaan om voor je partner te zorgen.”
“Voor kinderen die geboren worden op of na 1 januari 2019 kan, met behoud van salaris, een week aan verlof worden opgenomen. Die ene week kan worden gespreid over de eerste vier weken na de geboorte. Vanaf 1 juli 2020 komen daar nog vijf weken bij, dan met doorbetaling van 70% van het loon. Díe weken kunnen worden opgenomen in de eerste zes maanden na de geboorte. Vanzelfsprekend geldt dit ook voor vrouwelijke partners.”
Jorik Ravestijn, beleidsmedewerker SZW ‘Het geboorteverlof is ook voor vrouwelijke partners’
“Nee. Het geboorteverlof geldt alleen ten aanzien van kinderen die op 1 januari 2019 worden geboren of daarna.”
“Nee, de wet wordt in 2020 niet wéér veranderd. De WIEG heeft betrekking op zowel de eerste week geboorteverlof met behoud van loon, als de vijf aanvullende weken met een uitkering van UWV. Er zit wel verschil in de datum van inwerkingtreding. Voor de eerste week met loon is dat 1 januari 2019, voor de vijf aanvullende weken is dat 1 juli 2020. Dat komt doordat voor de vijf aanvullende weken een uitkering wordt verstrekt. UWV moet daarvoor het uitkeringssysteem aanpassen. Dat is een ingewikkelde operatie en daar is tijd voor nodig.”
Hoe Jorik en Paul de benaming van de wet WIEG verzonnen, is te lezen in Sozavox, het digitale magazine van de buren van VWS.
Paul van Dun, beleidsmedewerker SZW ‘Vanaf 1 juli 2020 komen er nog vijf weken bij, dan met doorbetaling van 70% van het loon’
Chef Kok Jeffrey Roggeveen is gek op vis. Het is de basis voor het hoofdgerecht dat hij op Eerste Kerstdag zijn familie voorschotelt. “Natuurlijk deel ik mijn recept graag met de VWS-collega’s. Het is gezond, lekker en gemakkelijk klaar te maken. Fijne feestdagen en bon appetit.”
Leestijd:
3 minuten. Kooktijd: 1 uur. “Ik ben het niet vergeten”, zegt Jeffrey in de keuken van het restaurant in De Resident als we hem herinneren aan zijn belofte een hoofdgerecht voor de Kerst met ons te delen. Een mailtje serveert even later het recept: Zalm met kruidenkorst. Met daarover een romige citroensaus, geserveerd met een taartje van pompoen, zoete aardappel & gewokte spruitjes. “Lekker en vooral gezond, want vis bevat de goeie vetten omega 3. En in het taartje zit onder andere zoete aardappel. Het is geen aardappel, maar een knolgewas”, doceert de chef kok van cateraar Albron. “Een knol die heel voedzaam is en vol vitamines, mineralen en vezels zit.”
Jeffrey belooft dat de VWS-collega echt geen chef kok hoeft te zijn om dit gerecht te maken. “Lees het recept een paar keer goed door voor je begint. En neem ook de tijd om het klaar te maken. Je bent er zeker een uurtje mee bezig. Maar dan heb je ook echt een hoofdgerecht waar je gasten van gaan genieten.”
En een voor- en nagerecht Chef Jeff? “Die vind je dinsdag 18 december op VWSnet.”
Zalm met kruidenkorst, met daarover een romige citroensaus, geserveerd met een taartje van pompoen, zoete aardappel & gewokte spruitjes.
> Bereidingstijd in totaal van alle onderdelen: ongeveer 60 minuten.
Lees de beschrijving eerste 2 keer goed door. Dat helpt bij het plannen handelingen!
Jeffrey Roggeveen, Chef kok ‘Je bent er een uurtje mee bezig’
Leestijd:
2 minuten Hilde Middelkamp (28) krijgt buikpijn van kindermishandeling en wordt geraakt door Virgil van Dijk die een geëmotioneerde scheidsrechter troost. “Je komt veel ellende tegen in de media, dit soort momenten beuren je op.”
Kijk op VWSnet voor nog meer media-tips van Hilde.
Tekst: Frans Hoevers | Foto: René Verleg
43 procent van de ouders die hun kind mishandelen kampt ook met jeugdtrauma’s. En: gemiddeld vinden er 72 geweldsincidenten plaats voordat er een melding wordt gedaan. Cijfers van Veilig Thuis waar ik buikpijn van krijg. Het lukt ons als overheid en maatschappij nog niet om geweld werkelijk te stoppen en het aantal gevallen van kindermishandeling omlaag te krijgen.
Als handbalster vind ik het super dat de Oranjedames de laatste jaren meer media aandacht krijgen. Handbal is in Nederland een relatief kleine sport. Het EK is net voorbij en ik heb geen wedstijd gemist. Ondanks blessures en gestopte sterspeelsters en opstellen nieuwe speelsters, deden de oranjedames het verrassend goed met een bronzen medaille. Heel knap!
Hoe ontroerend was het troosten van de Roemeense scheidsrechter door Virgil van Dijk na de voetbalinterland Duitsland tegen Nederland. Ik vond een supermooi moment. Even een troostende arm om iemand heen (moeten we vaker doen).
Ik heb seizoen 2 van ‘The Sinner’ op Netflix afgekeken. Nog spannender dan deel 1. Deze keer vermoordt een jongetje zijn ouders. Daar zit een mega-spannend verhaal achter dat zó goed in elkaar zit. Ik kon niet stoppen met kijken. Tot laat in de nacht zat ik aan het beeld gekluisterd. Niet verstandig, want het was zo eng dat ik daarna over verschrikkelijke dingen droomde.
Ik kijk niet veel tv, maar wel het programma ‘Anita wordt opgenomen’. In een vrouwengevangenis sprak ze vrouwen die de meest verschrikkelijke dingen hadden gedaan. Wat ik mooi vind, is dat het niet gaat over de schuldvraag, maar om de verhalen achter de ellende.
stuur de poll door naar een collega