Wat is zo speciaal aan Utrecht?

“Telkens als ik ‘het eerstvolgende station is Utrecht Centraal’ hoor, denk ik ‘ha, ik ben weer thuis!’ Ik ken nagenoeg alle straten in de binnenstad. Elk pand, elk hoekje, elk steegje. Dat voelt heerlijk. De stad zit gewoon in me.”

Liggen je ‘roots’ hier ook?

“De familie van mijn moeder komt hier vandaan, maar ik ben opgegroeid in Wageningen. Met mijn oma ging ik schol halen op de markt op het Vredenburg. Ik begon in Utrecht met de studie Biologie, maar eindigde met Communicatiewetenschap aan de UvA in Amsterdam. In Utrecht was ik voorzitter van de JOVD. En ik liep stage bij de landelijke VVD tijdens de turbulente verkiezingscampagne van 2002, met als triest dieptepunt de moord op Pim Fortuijn. Toen kwam ik vaak op Het Binnenhof. En nu ben ik dus weer, deels, terug in Den Haag.”

Heel wat anders dan het voormalige Oostblok en de Sovjet-Unie. Ook een Place to Be van je?

“Dat is echt een fascinatie van me. Toen ik een jaar of tien was, viel de Berlijnse muur. Ik zie nòg de beelden voor me van de Trabantjes die van Oost naar West-Berlijn reden. Daar zat ik gebiologeerd naar te kijken. Ik had geleerd over het IJzeren Gordijn en dat je nooit naar de andere kant zou kunnen reizen. In mijn middelbare schooltijd ben ik met mijn moeder naar Hongarije geweest. Fantastisch! Toen ik studeerde ben ik vaker die kant opgegaan. Naar Rusland en Tsjechië bijvoorbeeld. En toen ik geld verdiende had ik opeens de mogelijkheid om te gaan reizen. Ik ben in Wit-Rusland geweest, Oekraïne, Moldavië, op de Kaukasus en in de Baltische staten. Destijds ben ik de hoofdsteden gaan bekijken. Nu ga ik naar de tweede en derde steden van die landen. Ik vind het gewoon fascinerend, de geschiedenis van die steden en ook vaak de architectuur.”

Daarover gesproken, wat vind je van het vernieuwde Hoog Catharijne?

“Mijn moeder heeft nog meegemaakt dat er geen Hoog Catharijne was. In dat gebied stonden prachtige panden. Allemaal gesloopt. Een volledige wijk tegen de vlakte, schandalig! Ik ken het uit de jaren tachtig en negentig. Toen stond het er vol met junks, helemaal verloederd en vervallen. En nu is het een soort luchthaven geworden. De monumentale binnenstad is als het ware een arm afgehakt.”

En de architectuur van Den Haag?

“Ik heb er negen jaar gewoond maar heb me er nooit helemaal thuis gevoeld. Het stationsgebied ziet er niet uit! Of ik het gebouw van VWS mooi vind? Nee, ook al is het tien keer mooier dan het gemiddelde kantoorpand. Kijk naar al die gebouwen rond Den Haag Centraal, daar zit totaal geen samenhang in. Zo’n raar rond gebouw, die hoge rode en witte torens, die twee punten van ons, die rare Hoftoren, alles door elkaar. Als je vanaf De Plaats naar de Hofvijver kijkt, zie je de prachtige gebouwen van Het Binnenhof. Met al die lelijke, rare punten erbovenuit stekend.”

Je hebt gewoon niks met moderne architectuur?

“Er worden ook nu prachtige gebouwen ontworpen. Ga eens kijken in Bakoe, Azerbeidzjan. Zaha Hadid heeft een cultureel centrum ontworpen. Een voorbeeld van moderne architectuur die ik fantastisch vind.  Qua lijnen, qua alles. Toen ik daar voor stond, dacht ik ‘wow, hier zie ik de toekomst!’'

Hoe kijk je aan tegen het Rusland van nu?

“Onbekend maakt onbemind. We hebben vaak een heel negatief beeld, dat snap ik wel. De verschrikkelijke gebeurtenis met de MH17 heeft er ontzettend ingehakt, bij mij ook. Maar daar wonen ook allemaal ontzettend lieve mensen. Die ook niet zitten te wachten op spanningen met het westen. Rusland is toch ook een fantastisch land, met een fantastische geschiedenis. De Nederlandse journalistiek vind ik vaak ongenuanceerd. Je hoort maar één kant van het verhaal. Ook in praatprogramma’s. Daar erger ik me soms aan.

In de journalistiek, maar ook in de samenleving, mis ik optimisme. Ik heb best een pittige jeugd gehad, mag ik wel zeggen. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik drie jaar oud was, mijn vader heeft toen ook een ernstig auto-ongeluk gehad en was daardoor arbeidsongeschikt. Dat had enorme impact op mij als kleine jongen. Natuurlijk voel ik mij soms wel somber, maar eigenlijk ben ik vrijwel altijd optimistisch.”

Geldt dat gebrek aan optimisme ook voor de zorg?

“Als je ziet hoe er soms tegen de zorg wordt aangetrapt, zowel door de journalistiek als door de samenleving. Dat vind ik vaak niet terecht. Natuurlijk kan het altijd beter, maar al die mensen die met bevlogenheid in de zorg werken, echt hun best doen, die kant mag wel meer en vaker worden belicht!”

Voel je je inmiddels thuis bij VWS, in Den Haag?

“Ik werk hier met veel plezier en heb gemerkt dat er bij mijn directie en daarbuiten zo ontzettend veel sociale mensen met een brede interesse rondlopen. Ik heb me niet eerder zó thuis gevoeld bij een werkgever. Wat mij wel opvalt is dat sommige collega’s zo in directies en clusters denken. Zelf doe ik dat helemaal niet. We zijn allemaal VWS’ers. Met een eigen dossier, dat wel. Ik heb meegedaan aan de sportdag, een fantastische dag, hartstikke leuk, maar waarom directieteams? Mix dat nou lekker door elkaar. Al moet ik wel zeggen, het was in mijn eerste maand bij VWS. Voor mij perfect om al mijn collega’s te leren kennen, voor het groepsgevoel is het natuurlijk goed, maar daar heb je je directie-uitjes voor. Mix die Sportdag-teams lekker door elkaar; dan zit ik in een team met iemand van SSC-ICT, van MEVA, whatever. Maar misschien moet ik die contacten natuurlijk zelf ook meer opzoeken. Maar los daarvan, ik voelde mij dankzij de geweldige mensen om mij heen na een maand al helemaal thuis bij VWS!”